บทที่ 405

เมื่อห้องว่างลง วอลเตอร์ก็ถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยอ่อน ราวกับจะสะท้อนน้ำหนักของวัยที่ล่วงเลยมา

มิลเดร็ด ซึ่งคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง ยื่นแก้วน้ำให้เขา น้ำเสียงของเธอเจือความกังวลขณะเอ่ยขึ้น "ป๋าคะ ป๋าไม่หนุ่มเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะคะ บางทีอาจถึงเวลาส่งต่อตำแหน่งแล้ว ให้คนรุ่นใหม่มารับช่วงต่อเถอะค่ะ พูดกันตา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ